Ieder jaar gaat de bovenbouw drie dagen op kamp. Op een groot veld in het bos staan dertig tentjes, in het midden is een kampvuurplek. Voor veel kinderen is kamp het hoogtepunt van het jaar en iedereen heeft vooral zin in de tweede dag: het gerucht gaat dat we dan naar Walibi gaan. Als de leerkrachten ’s avonds bij het eten vertellen dat we ook echt naar het pretpark gaan juichen alle kinderen. De volgende ochtend bij Walibi krijgt iedereen een toegangskaart en een lunchbon. De kinderen verspreiden zich in kleine groepjes over het park, de leerkrachten zitten op het terras. Iedereen heeft een leuke dag maar ik vraag mij af: waarom gaan we naar een pretpark als er in het bos zoveel te beleven is? Ik wil als leerkracht de nieuwsgierigheid van mijn leerlingen prikkelen, hun verwondering stimuleren en ze laten zien dat de wereld een fascinerende plek is. Op Walibi kan dat niet, in het bos wel. De volgende dag pluk ik een onrijpe hazelnoot van een boom en vraag aan een paar kinderen of ze weten wat dat is. “Een paardenbloem” zegt een jongen, de rest heeft geen idee. We maken met elkaar de noot open, eten een stukje en bedenken wat je allemaal kan maken van hazelnoten. Een leerling vraagt: “Zullen we in de herfst terug gaan om hazelnoten te plukken en er daarna hazelnootpasta van maken?” In tien minuten hebben ze meer geleerd over de natuur dan in al mijn lessen biologie.