“Waar staat die hazelnootboom dan?” vraagt Marco een jongen uit een andere klas. Ik realiseer me dat hij mij nog nooit was opgevallen. Op een school waar sommige kinderen heel goed weten hoe ze aandacht moeten krijgen zijn ook kinderen die onzichtbaar lijken. “Weet je Marco” zeg ik, “Ik moet eerst even iets anders doen maar daarna laat ik je de boom zien”. Ik doe wat ik moet doen en vergeet Marco. Er is zoveel te doen op kamp. Tot Marco opeens weer voor me staat en zegt: “Je zou me die hazelnootboom toch laten zien?”. We lopen naar de hazelnootboom toe en ik vertel dat er vast ook veel muizen en eekhoorns zijn in het bos die de hazelnoten graag opeten. Als we samen bij de boom staan plukt Marco een hazelnoot en zegt zachtjes: “Volgend jaar zit ik misschien niet meer op deze school. Ik ga misschien bij mijn moeder wonen, daar zijn ze nu over aan het praten. Straks als ik in het tehuis kom waar ik nu woon dan hoor ik of het doorgaat. Maar ik hoop het wel”. “Ik hoop het ook”, zeg ik. We plukken een hazelnoot en ik zeg: “Stop deze in je broekzak, wie weet brengt ‘ie geluk”. Een paar dagen later zie ik Marco op school. “En?”, vraag ik “Heeft de hazelnoot geluk gebracht?” “Ja”, zegt Marco stralend.