We hebben een goede biologie methode op school maar de liefde voor de natuur die leer je niet uit een boek. Om die reden neem ik bij de biologie les over planten een grote bak met aarde en pompoenpitten mee. We gaan pompoenen zaaien, de plantjes laten groeien en als die groot genoeg zijn zetten we ze buiten in de grond. Ieder groepje krijgt een pompoenpit en een bordje om alvast de naam voor de pompoen op te schrijven. Dat bordje kunnen we dan later bij het pompoenplantje zetten en het groepje met de grootste pompoen wint de pompoenenwedstrijd.

Maar dan gaat het mis. De opdracht om samen een naam voor de pompoen te bedenken is veel te moeilijk. Na een paar minuten lijkt het alsof iedereen ruzie heeft met iedereen. Kinderen schreeuwen, rennen de klas uit of krassen op het bordje. Met veel moeite krijg ik iedereen weer stil, de bordjes en de pompoenpitten liggen op de grond.

“Deze les gaat heel anders dan ik had bedacht”, zeg ik. “Ik wilde graag een biologie les geven waarin we samen pompoenen gingen laten groeien maar op deze manier lukt dat niet”. “Wat moeten we doen zodat we wèl zo iets kunnen doen?”. De leerlingen zijn duidelijk in hun feedback: “Ach juf, geef maar gewoon biologie uit het boek”.