Jarenlang heb ik als orthopedagoog psychodiagnostisch onderzoek gedaan bij kinderen. Ik heb meer dan honderd keer een intelligentietest afgenomen. Ik heb met de DSM IV in de hand kenmerken van ADHD en PDD-NOS beschreven en verwijzingen naar het SBO geadviseerd.

In de dossiers van alle kinderen in mijn klas staan de diagnoses ADHD, ASS, dyslexie en hechtingsstoornis. De Ritalin en visoliepillen liggen in de bovenste la van mijn buro. De eerste weken keek ik naar de kinderen in mijn klas en zag vooral “speciale” kinderen. Als een leerling door de klas riep dacht ik: “Daar kan ze niets aan doen, ze heeft ADHD”. Als een leerling niet wilde samenwerken dacht ik: “Natuurlijk wil hij dat niet, hij heeft een autisme verwante stoornis”. En mijn leerlingen gedroegen zich naar mijn lage verwachtingen.

Op een dag zat Lucas te wiebelen op zijn stoel. Het was storend omdat de stoel een tikkend geluid maakte op de grond maar ik negeerde dit, Lucas had immers ADHD. Totdat mijn collega Harmke de klas in kwam. “Zit eens stil op je stoel” zei ze. “Dat kan ik niet” zei Lucas “Ik heb ADHD”. “Natuurlijk kan jij dat wel” zei Harmke. “De andere kinderen kunnen het dus jij kan het ook”. Tot mijn grote verbazing ging Lucas stil op zijn stoel zitten. Mijn collega behandelt hem als ieder ander kind. Ik behandelde Lucas als ADHD-er.

De naam Lucas is niet zijn echte naam.